Ω σκληροτράχηλη και σαν από γρανίτη, γέννα της αστραπής και της βροντής, πολεμική παρθένα, Οργή! Φοβέρα των κακών, και σκέπη των αθώων, Οργή των προφητών και των κριτών και των ηρώων, 5 πότε φραγγέλιο, ρόπαλο πότε, πότε ρομφαία, σα Μέδουσα τρομαχτική και σαν Ιουδήθ ωραία, ξαφνικό εσύ ξεσπάθωμα της θείας Δικαιοσύνης, Οργή που Λάμια γίνεσαι και τρως και καταπίνεις, δεν είμ’ εγώ τ’ άξιο παιδί που θά βγω στον αγώνα 10 αρματωμένον από σε με την απλή σφεντόνα, το Φιλισταίο το γίγαντα στο πάλεμα να ρίξω, και νικητής του Ιεχωβά τη δόξα να κηρύξω!

Με μια σταλιά κορμί είμ’ εγώ παραριχτό καλάμι στα βάλτα που και μιας πνοής το διάβα θα με κάμει 15 από τη ρίζα ώς την κορφή να τρέμω λιγωμένο· ζω με το σκύψιμο του δούλου πάντα ως να πεθαίνω, και όσα είναι δέντρα δυνατά με τα γιομάτα κλώνια, λεύκες, πλατάνια, οξιές, έχουν για μένα καταφρόνια. Όμως μη με καταφρονάς Εσύ, μη μ’ αποπάρεις. 20 Καμιά φορά αποδώ ο βοριάς περνάει ο καβαλάρης, που πάντα κάποιον κυνηγάει με φόρα φρενιασμένη, και ξεπεζεύει και ακουμπάει σ’ εμέ και ξαποσταίνει, και ξαναρχίζει στα στερνά τ’ άπιαστο τρέξιμό του, και φεύγοντας ένα θυμό μ’ αφήνει απ’ το θυμό του. 25 Τότε αν κανείς βρεθεί κοντά στα λυγερά μου φύλλα, θεριό κι αν είναι και στοιχειό, θα νιώσει ανατριχίλα, γρικώντας μες στα σπλάχνα μου, που λες πως το μαράζι στο χαμό τα πάει, μιας θάλασσας τρισκότεινης μπόρα να καίει, να βράζει, 30 και να μην ξεσπάει. Ω που χτυπάς τους πονηρούς, τους ίσιους που ξανάβεις, κοίτα βαθιά στα σπλάχνα μου και, Οργή, θα καταλάβεις, πως, όταν πήγε κι έκλεψε ο Τιτάνας, να την κάμει δώρο του ανθρώπου τη φωτιά, την είχε στο καλάμι.—