Δεν είναι μονάχα τ’ αηδόνια που κάνουν ναό το κλαρί, που κάνουν απέραντη γλύκα κι εσένα, διαβάτρα στιγμή!

5 Στην πλάση είναι κι άλλα πουλάκια του θεού απ’ τα χέρια κι αυτά, δεν ξέρει κανείς τ’ όνομά τους, πώς είναι κανείς δε ρωτά.

Κελάηδημα κι αν κελαηδήσουν 10 κρυμμένα, φτωχά, ταπεινά, τα ρόδα που ανθούν δεν τα γέρνουν σωμένα, από έρωτ’ αχνά.

Γρικώντας τα οι νύχτες δε στέκουν και οι κόσμοι θαμποί εκστατικοί, 15 σαν όταν ασύγκριτη πίνουν του θείου τ’ αηδονιού τη φωνή.

Στην πλάση είναι κι άλλα πουλάκια, τραγούδια, μα πόσο δειλά! Σαν πάθους φωνή ν’ ανεβαίνει 20 στα χείλη χωρίς να μιλά.

Στην πλάση είναι κι άλλα πουλάκια, γλυκόλαλα, πόσο απαλά! Σα μάτι, γιομάτο συμπόνια που μόλις μας βλέπει περνά.

25 Γρικώντας τα οι νύχτες δε στέκουν και οι κόσμοι θαμποί εκστατικοί, και μήτε που κίτρινα γέρνουν το ρόδα απ’ αγάπη τρελή.

Μα κάποιες καρδούλες τ’ ακούνε, 30 και σαν αδερφούλες μ’ αυτά, και σαν ανταπόκριση να ’χουν πρωί βράδυ μ’ αυτά μοναχά,

αν τύχει στα δέντρα των κήπων, μ’ όποια ώρα και μ’ όποιο καιρό, 35 χειμώνα, φθινόπωρο, θέρος, μεσάνυχτα, αυγή, δειλινό,

σα φύλλο να σειέται, σα φύλλου στ’ αφτιά μας ψιθύρισμα, ω πώς! αν τύχει να πάει στις καρδούλες, 40 πουλάκια, ο δικός σας σκοπός.

Καρδούλες, με ποιά τον ακούτε κατάνυξη, —πώς να την πεις!— που δεν τη γεννά, δεν την ξέρει τ’ αηδόνι, ο μεγάλος ποιητής!

i Κι αυτό το τραγούδι σ’ το στέλνω, ii Ψυχή μυστική μου, σ’ εσένα! iii Του στίχου μου τ’ άνθια είναι τώρα iv για Σε όλα, από Σε φυτρωμένα.