Ανεμόσκαλα
Συμφραστικοί Πίνακες Λέξεων για Μείζονες Νεοέλληνες Ποιητές
Σκαρφαλώνοντας λέξεις όπως μιαν ανεμόσκαλα. Γιώργος Σεφέρης, «“Νότες” για ένα ποίημα» (ΤΕΤΡΑΔΙΟ ΓΥΜΝΑΣΜΑΤΩΝ, Β΄)
Δυο κρίνοι
Βαρέθηκα της χώρας την ανόητη λαλιά, σπαράχτες των αφτιών, της χώρας τα κουδούνια. Φέρτε με, αφήστε με στην έρμη ακρογιαλιά που είναι σαν το μνήμα, που είναι σαν την κούνια. 5 Να ’χω μπροστά μου στου πελάου την πολυσήμαντη ομορφιά μέρα και νύχτα συντροφιά την κούνια και το μνήμα, ζευγαρωμένα αχώριστα, δυο στίχους με μια ρίμα, το κοίμισμα τ’ ακύμαντο με του πελάου το κύμα, 10 να ’χω μπροστά μου της ζωής τα πιο βαθιά σημάδια, κάτι για πάντα που έσβησε και στο σκοτάδι πάει, κάτι που μόλις μέσ’ απ’ τα σκοτάδια να ζει γλυκαρχινάει. Για να αιστανθώ στην ταρασμένη μου καρδιά 15 να ξανανθίζουν —ω! τί αφάνταση ευωδιά!— Μελέτη και Γαλήνη, καθώς, απάνου στου γιαλού την αμμουδιά, καθώς ανθίζουνε δυο κρίνοι. |
