Πάντα στους περιπάτους μου και πάντα στη σπουδή μου, στην έγνοια μου είν’ εμπρός μου, στον ήλιο, στ’ άστρα, στα όνειρα της σκέψης ο σύντροφός μου.

5 Την άδεια μοναξιά μου τη γιομίζει, κι όπου πατώ κι όπου γλιστρώ, είν’ οι ρούγες στρωμένες από κείνον· από κείνον είναι οι φτερούγες

που την ψυχή μου κάποτε και πότε 10 στου απείρου τα γλαυκά την αναδεύουν, και σφυροκοπημένες οι αλυσίδες που με παιδεύουν.

Κι όταν ένας θεός με προστατεύει κι όταν ουρλιάζει μέσα μου το χτήνος, 15 παντού, αχώριστα, δέηση κι αμαρτία, πάντα είν’ εκείνος.

Με της λαγνείας την πείνα πώς με σέρνει, πώς με κρατεί με του σοφού τη σκέψη, και οδηγητής και πειρασμός! Ακόμα 20 —ποιός θα πιστέψει;—

δεν ξέρω ούτε το γένος του· είν’ αντάμα το γερό των αγώνων παλικάρι με την ηδονολάτρισσα αρρωστιάρα γυναίκεια χάρη.

25 Κάτου απ’ τα χέρια του ιερά πώς θέλω να γονατίσω για να με βλογήσει! Μα το κορμί του είναι φωλιά του πάθους, του φιλιού βρύση.

Και αρσενικός και θηλυκός, ο ακέριος, 30 κληρονομιά, ποιός ξέρει από ποιού κόσμου προγονικού νεκρού τα τρίσβαθα ήρθες, ο σύντροφός μου.

Ο ιδεατός Αντρόγυνος τάχα είσαι; Ποιός ξέρει! Σπίθα ποιού σβησμένου κόσμου, 35 πάλι φωτιά ήρθες μέσα μου ν’ ανάψεις, ο σύντροφός μου.

Στην κούνια βρέφος μ’ έχεις ναναρίσει, θα ήσουν εσύ και ο κύρης μου και η μάνα. Στο ξόδι μου είσ’ εσύ που θα χτυπήσεις 40 και την καμπάνα.