Σεμνή της λύρας ευρωπαίας τριάδα! Στον Ιταλό, στον Βρετανό, στον άλλο που με της Προβηγκίας την ομορφάδα

το τραγούδι του μέστωσε, μεγάλο. 5 Σ’ εσάς ο νους μου πάει, και τα φτερά μου δειλά με φέρνουν προς εσάς, να ψάλω

χαρμόσυνο σκοπό σαν κάποιου γάμου. Την ώρα που η πατρίδα μου, σε χρόνια δίσεχτα περασμένα, συρτή χάμου,

10 ξάπλωσε στου πολέμου τα κανόνια χέρι ανήμπορο ακόμα για τη νίκη, εσείς, απάνου από την καταφρόνια

κι απ’ το σπαθί, δισταχτικό στη θήκη, τραγούδια τής προσφέρατε λατρείας· 15 τα βλογήσαν η Μούσα, η Χάρη, η Δίκη!

—Πότισ’ εσένα ο Μέλης της Ιωνίας, κι αν η λαμπρή Γαλλία σ’ έχει γεννήσει! —Των όρθρων των εθνών κι εσύ Ησαΐας,

του Μπάιρον η χολή με το μεθύσι 20 του Σέλεϊ! —Κι εσύ με του Ορατίου τη μαστοριά που ρύθμισες τη βρύση

του στίχου σου και λάμπρυνες του θείου Ντάντε τη γλώσσα και του Λεοπάρδη! Και οι τρεις, παιδιά του τραγουδιού του αγίου,

25 κι ο ένας που εδώ παλεύει ακόμα, ω βάρδοι, και οι δυο των Ηλυσίων οι αρασμένοι, στους τρεις λιβάνια οι στίχοι μου και νάρδοι!

Περήφανος, τι σκέψη μια μ’ ευφραίνει, της λύρας ευρωπαίας τρανή τριάδα· 30 σαν την αρχαία κι η καταφρονεμένη

τους ύμνους σας αξίζει η νέα Ελλάδα. Απάνου απ’ των πολέμων τις γοργόνες κι από της Ερινύας την αγριάδα

του παλατιού του Λόγου νά οι κολόνες! 35 Του ποιητή και του σοφού βυζάστρα, σε ξανοίγω· τους γαληνούς αιώνες

θαμπώνεις που ξανά τραβάς προς τ’ άστρα!