Τ’ όνομά μου Λαμπετώ η Γελούσα, είμαι η Λάμια του ξολοθρεμού, τρέφω το τραγούδι σαν τη Μούσα, λάμπω σαν τον άγγελο του Θεού.

5 Είμαι η Λάμια του ξολοθρεμού, βάι στα γερατειά κι οϊμέ στα νιάτα! Λάμπω σαν τον άγγελο του Θεού, κλάφτε όποιον μ’ απάντησε στη στράτα.

Βάι στα γερατειά κι οϊμέ στα νιάτα! 10 Τα χρυσά μου ανήσυχα μαλλιά —κλάφτε όποιον μ’ απάντησε στη στράτα— χάιδιο ονείρου και πνιμού θηλιά.

Τα χρυσά μου ανήσυχα μαλλιά τα χτενίζω νύχτα, φως και φίδια, 15 χάιδιο ονείρου και πνιμού θηλιά και μια τρίχα από τ’ αποχτενίδια.

Τα χτενίζω νύχτα, φως και φίδια, στους αγαπημένους τί κακό! Και μια τρίχα από τ’ αποχτενίδια 20 σπέρνει θέρμη και θανατικό.

Στους αγαπημένους τί κακό, στα ταιράκια τί χτυπιά τσακίστρα! Σπέρνω θέρμη και θανατικό, των αγερικών κυρά ξορκίστρα.

25 Στα ταιράκια τί χτυπιά τσακίστρα! Παίρνω μιας παιδούλας τη θωριά, των αγερικών κυρά ξορκίστρα, και ξυπνώ τον έρωτ’ απαλά.

Της καλής του παίρνω τη θωριά, 30 κι ο λεβέντης δένεται και στέκει, και ξυπνώ τον έρωτ’ απαλά, κι έξαφνα ξεσπάς, αστροπελέκι!

Ο λεβέντης δένεται και στέκει, το φιλί μου σα νεροποντή, 35 κι έξαφνα ξεσπάς, αστροπελέκι! Σα γελώ, εκδικήτρα είμαι βροντή.

Το φιλί μου σα νεροποντή· κι αν η όψη μου είναι το φεγγάρι, σα γελώ, εκδικήτρα είμαι βροντή. 40 Με ντροπιάζει τράγινο ποδάρι.

Αν η όψη μου είναι το φεγγάρι, κι η φωνή μου η βρύση η κελαηδούσα, με ντροπιάζει τράγινο ποδάρι. Τ’ όνομά μου Λαμπετώ η Γελούσα.