Με τη μητέρα Γλώσσα μας, την καταφρονεμένη από τον άδειο ανάξιο νου, την άξια δουλεμένη, στο πείσμα των ανήξερων, από τον ποιητή, χτίστε τα χτίσματα, λογής· ανθεί και σβει στα χείλη 5 τ’ άυλο λουλούδι· δέσε το με νέα ζωή, κοντύλι, στην πέτρα τη θαματουργή του λόγου· στο χαρτί.

Κόφτε φλωριά, σφραγίστε τα —χαίρε, νοερό χρυσάφι, πλέχτες του στίχου αρχοντικοί, λεβέντες πεζογράφοι!— μ’ όποια βούλα, με τ’ άχραντα φτερά του τραγουδιού, 10 με του κριτή τη ζυγαριά, μ’ όποια θωριά, όποια χάρη, με του σοφού το νόημα, και με τ’ αλφαβητάρι, της γνώσης θαμποχάραμα στα μάτια του παιδιού.

Κι εσείς που μας ποτίζετε του κόρφου σας το γάλα, γυναίκες, και τον έρωτα, την πιο μεθύστρα στάλα, 15 νά της αλήθειας γάλα, νά κρασί της αρετής! Για τη μητέρα γλώσσα μας τα λάβαρα κρατήστε, βοηθήστε, μάισσες της καρδιάς, το Λόγο· οι Μοίρες είστε, πληρώστε όσα τραγούδησε για σας ο ποιητής.

Κι εσύ που πρωτοβάλθηκες τα νιάτα να φωτίσεις 20 κι έφερες μέσα στης ζωής τη γλώσσα και στης φύσης, —σα σε καθάριο κρούσταλλο φως, του ματιού φιλί,— τα πρώτα απλά μαθήματα, στου δάσκαλου το πείσμα, και χάρισες του πράσινου περιβολιού το σείσμα στ’ ασάλευτο νεκρό σκολειό — χαίρε κι εσύ, Καλή!