Ω Χάρες, που του Κηφισού τα ρέματα σας λάχαν, και στην πατρίδα κάθεστε των όμορφων αλόγων, βασίλισσες του Ορχομενού του καρπερού και σκέπη της ξακουστής γης του Μινύα κι απ’ τα παλιά τα χρόνια! 5 Παρακαλώ, γρικήστε με, Χάρες εσείς· του ανθρώπου τα πρόσχαρα και τα γλυκά μ’ εσάς γίνονται πάντα. Κι αν είναι κανείς όμορφος, σοφός, και δοξασμένος, καμαρωμένες Χάρες, θεές, είναι από σας και δίχως εσάς ν’ αναγαλλιάσουνε μήτε οι θεοί μπορούνε, 10 σωστά λαμπρά, με τους χορούς και με τα φαγοπότια. Στον ουρανό κάθε χαράς εσείς φυλάχτρες είστε, και θρονιασμένες δείχνεστε στου Απόλλωνα το πλάι, του χρυσοδόξαρου θεού, και τη μεγαλοσύνη του Ολύμπιου του πατέρα σας αιώνια διαλαλείτε. 15 Κόρες του πρώτου στους θεούς, ω σεβαστή Αγλαΐα, κι εσύ, Φροσύνη, που αγαπάς του τραγουδιού τον ήχο, κι εσύ που τα ερωτεύεσαι, Θαλία, τα τραγούδια, ακούστε με, αγναντεύτε το, καλότυχο σιμώνει, σα να κρατιέται ανάερα, τ’ αλαφροπανηγύρι. 20 Με ύμνο σοφά σε λυδική αρμονία ταιριασμένο τραγουδώ τον Ασώπιχο. Ασώπιχε, για σένα και η ξακουστή γη του Μινύα στα Ολύμπια νά! νικήτρα! Κι εσύ του ύμνου αντίλαλε τρέξε σκορπίσου τώρα κάτω στη μελανόβαφη της Περσεφόνης χώρα, 25 και ζήτα τον πατέρα του, Κλεόδαμο τον κράζουν, και πες του πως ο γιόκας του, τ’ αγένειο παλικάρι, στεφάνωσε στην αγκαλιά της φημισμένης Πίσας τα δοξασμένα νιάτα του με τα φτερά της Νίκης!