Ξύπνα, ξύπνα! Ξύπνα, δροσιά της αυγής και φεγγάρι, ξύπνα της νύχτας, ο Απρίλης κι ο Μάης μ’ όλα τα ρόδα και μ’ όλη τη χλώρη 5 σε καρτεράν, κι οι χειμώνες οι γέροι σε καρτεράν ηλιοστόλιστοι, ξύπνα! Στο λιμανάκι τ’ απάνεμον, όπου τ’ ασπροδερό περιγιάλι των βράχων το περιγιάλι των κήπων ξανοίγει 10 πράσινο αγνάντια, ένα σπίτι σε καρτερεί· μια βαρκούλα στο μόλο σφιχτοδετή καρτερεί σε κι εκείνη, ένα χιονάτο αλογάκι παρέκει σε καρτερεί, θα σε φέρ’ η βαρκούλα 15 στο ερημικό τ’ ακροτόπι να μάσεις τ’ ακρογιαλιού τα κοχύλια, τα κρίνα της αμμουδιάς. Θα σε πάει τ’ αλογάκι στο μονοπάτι που στρίβει σα φίδι προς το πολύκαρπο κλήμα να κόψεις 20 τις ροδοκόκκινες ρώγες, ω! ξύπνα! Σε καρτεράν μια παιδούλα, έν’ αγόρι· σε καρτεράν στη γωνίτσα, που ξέρεις, τριανταφυλλιές τρεις σε τρεις μέσα γάστρες· η μια στ’ αγόρι τα ρόδα της δίνει, 25 και στην παιδούλα η άλλη τα δίνει, όμως η τρίτη ζηλιάρα τα κρύβει κι όλο στους κλώνους της μάχετ’ απάνου να τα κρατήσει, και λέει της δροσούλας: «Φύγε δροσιά!» και τη μέλισσα διώχνει, 30 και της χρυσής πεταλούδας δε θέλει τ’ αεροφίλημα. Κάποιο χεράκι μέρες και νύχτες προσμένει, κι εκείνο μήτε που φαίνεται, μήτε γυρίζει, και τα τριαντάφυλλα ρεύουν… Ω! ξύπνα! 35 Σε καρτερούνε τρελότερ’ απ’ όλα και δυο καρδιές· ποιές καρδιές; τις γνωρίζεις… Μη μου ζητάς να τις πω… Κάποιους πόνους δεν τους χωράει κι ο πλατύτερος θρήνος.