Γίνεται ο Χάρος κεραυνός απάντεχα, στον πράο αιθέρα ολόγοργος ξεσπάει, κι η ακριβοθυγατέρα του Αστραπόγιαννου κατάκαρδα λαβώνεται, και πάει. 5 Ω κυπαρίσσι, στο βαρύ τον ίσκιο σου δε θά ’ρθει ένας πατέρας να καθίσει την πλάση όλο ρωτώντας για την κόρη του, με βαθύ μοιρολόγι, ω κυπαρίσσι. Της λεβεντιάς τον κράτησε ο παράδεισος, 10 με τα πρωτοπαλίκαρα αγγελούδια, με τους αρματολούς δικαίων τάγματα, και με ψαλμούς τα κλέφτικα τραγούδια. Εκεί για τους μακάριους φωτοστέφανος ο στίχος του Αστραπόγιαννου κυκλώνει 15 τα μέτωπα του Διάκου και του Φωτεινού, και του Βλαχάβα και του Κατσαντώνη. —Εσείς κιτριές νυφούλες κι αγιοκλήματα κι αγράμπελες εσείς μυριανθισμένες, της μυρτιάς και της δάφνης μοσκανάσασμα, 20 κι εσείς ξανθούλες κυκλαμιές παρθένες, ω στεφανοσκεπάσματα του φεγγαριού στα ερωτικά χρυσοχυμένα βράδια, δροσούλες που στα ρόδα απάνω τρέμετε σα φιλιά και σα διάφανα πετράδια, 25 εσείς του Πίνδου αργά γλυκοχαράματα, και τρελοπαιγνιδίσματα που κάνει στον καλαμιώνα τ’ αγέρι του Μαγιάπριλου, ω πέρδικες, ω αηδόνια, ω καλογιάννοι, όλα της γης αυτής τα θησαυρίσματα, 30 εσείς χαρές κι αγάπες του πατέρα, στρωσίδια εσείς γενείτε και προσκέφαλα και χάιδια και φιλιά στη θυγατέρα. Κι εσείς παλιά βαριά μιλιόνια αδάμαστα, ω καριοφίλια αγύριστα γυρίστε, 35 βροντόφωνα της κόρης του Αστραπόγιαννου τον αξύπνητο ύπνο λιβανίστε. Κι εσείς οπού με πάχνη από τον Κίσσαβο τα ροδοκάλια της αυγής φορείτε, ονείρατα της νιότης του Αστραπόγιαννου, 40 και του ύπνου της όνειρα γενείτε. Και υψώστε τη στο πλάι του πατέρα της σαν παραστρατισμένο περιστέρι για να σκορπίσει κάποιο λευκοστόλισμα στο πορφυρό της λεβεντιάς αστέρι.