«—Τ’ όνομά μου είν’ Ηλιογέννητη! Από κάποιον ήλιο είμαι φερμένη· και οι πεντάμορφες του κόσμου προς εμέ τα χέρια υψώνουν, 5 και δε φτάνουν με ποτέ· και καμιά δεν είναι σαν εμέ, μήτε και σαν αδερφή μου· από κάποιον ήλιο είμαι φερμένη· και είναι τρισμακαρισμένη 10 κι αν φαντάζει κάποια κάποτε σα θαμπογραμμένη ζωγραφιά μου. Και είμ’ εγώ που αλυσοδένω κόσμους και τους σέρνω από κοντά μου. Παραιτούν τα βασιλόπουλα 15 τ’ αγαθά των παλατιών κι όλες τις αγάπες των κυράδων κι όλα τα λιβάνια των λαών, κι ένα δρόμο αρχίζουν, και όλο πάνε, πάνε για το μαγιοβότανο, 20 πάνε για τ’ αθάνατο νερό, για τον πράσινο το λίθο που ηλιοφέγγει στου πελάγου το βυθό. Και το μαγιοβότανο είν’ η χάρη μου, και είν’ ο πράσινος ο λίθος η ομορφιά μου, 25 και τ’ αθάνατο νερό είμ’ εγώ· και μονάχα στ’ όνειρο με ξέρουν. Μια φορά ήρθ’ ο Χάρος, με είδε, και με γοργοτράβηξε στον Άδη και στον Άδη ανθίσαν τα Μαγιάπριλα, 30 κι έπνιξε τον κόσμο το σκοτάδι. Και τ’ ακούσαν και ξεκίνησαν για του Χάρου τα παλάτια κάποιοι αντρειωμένοι σιδερόκαρδοι με τ’ ανεμοπόδαρα άτια. 35 Και όταν με αντικρίσαν μες στα Τάρταρα κάποια πεθαμένα παλικάρια, της ζωής η φλόγα τ’ άναψε ξανά τα σβησμένα τους λυχνάρια. Και αδερφώθηκαν και ορκίστηκαν 40 να με αρπάξουνε του Χάρου. Μήτε, οϊμέ! τα παλικάρια, μήτ’ οι αντρειωμένοι από τα χέρια με γλιτώσαν του κουρσάρου. Μόνο εκεί που πάλευαν για με 45 μες στα χάλκινα τ’ αλώνια, ήρθαν γύρω μου όλ’ οι Έρωτες κι όλα της ζωής τα χελιδόνια, και με πήραν σα θεά και σαν κυρά τους, και με πήραν στα φτερά τους, 50 και ξανά στο φως με ανέβασαν· και ξανάρθα σαν την άνοιξη, και σα μια καινούρια πλάση από χάος δεύτερο ξεχώρισα θάλασσες, στεριές, βουνά και δάση. 55 Από κάποιον ήλιο είμαι φερμένη!