Έζησα σε μια ραχούλα πράσινη κάποιο καλοκαίρι μακρινό, μ’ έναν ποταμό πλατύ στα πόδια μου και με τον ολάνοιχτο ουρανό.

5 Κι έζησα σαν ξένος πολυαγάπητος μέσα στους απλούς και ταπεινούς, και φλογέρας γλυκολάλημα άκουσα να ξυπνά στο είναι μου ένας νους.

Και μια μέρα εκεί προς τα ηλιογέρματα 10 μέσα στην πολύκοσμη ερημιά μια χωριατοπούλα αγνάντεψα έξαφνα· και δεν είχε ταίρι με καμιά.

Σα να φύλαγε ήταν κάποια πρόβατα, και ήταν σε μεγάλη συλλογή, 15 και γλυκονανούριζε την έγνοια της μιαν αργυροκάθαρη πηγή.

Και ήτανε τα πόδια της τα ολόγυμνα σαν αναπαμένα περιστέρια· θησαυρών επαίρναν φεγγοβόλημα 20 κάποιοι ανθοί μες στα δικά της χέρια.

Και ήταν σαν κορόνα η άσπρη σκέπη της, το κοντρί που κάθοταν, σα θρόνος, κάτι ψιθυρίζαν γύρω τα έλατα, ήτανε μονάχη, ήμουνα μόνος.

25 Θεέ! τον ήλιον είχε εκείνη μέτωπο, και είχε το φεγγάρι εκείνη στήθη, τον αποσπερίτη είχε χαμόγελο, και ήταν ένα μέγα παραμύθι!

«—Ποιό είναι τ’ όνομά σου, ω πλάσμα απάντεχο; 30 Είσαι βοσκοπούλα στο χωριό; Είσαι από τα ξένα καμιά ρήγισσα; Είσαι εσύ του τόπου το στοιχειό;»