Φίλε, η καρδιά μου τώρα σα να εγέρασε. Τελείωσεν η ζωή μου της Αθήνας, που όμοια γλυκά και με το γλέντι επέρασε και με την πίκρα κάποτε της πείνας.

5 Δε θά ’ρθω πια στον τόπο που πατρίδα μου τον έδωκε το γιόρτασμα της νιότης, παρά περαστικός, με την ελπίδα μου, με τ’ όνειρο που εσβήστη, ταξιδιώτης.

Προσκυνητής θα πάω κατά το σπίτι σου 10 και θα μου πουν δεν ξέρουνε τί εγίνης. Μ’ άλλον μαζί θα ιδώ την Αφροδίτη σου κι άλλοι το σπίτι θα ’χουν της Ειρήνης.

Θα πάω προς την ταβέρνα, το σαμιώτικο που επίναμε για να ξαναζητήσω. 15 Θα λείπεις, το κρασί τους θα ’ναι αλλιώτικο, όμως εγώ θα πιω και θα μεθύσω.

Θ’ ανέβω τραγουδώντας και τρεκλίζοντας στο Ζάππειο ’πού ετραβούσαμεν αντάμα. Τριγύρω θα ’ναι ωραία πλατύς ο ορίζοντας, 20 και θα ’ναι το τραγούδι μου σαν κλάμα.