Πώς σβήνετε, πικροί ξενιτεμένοι! Ανθάκια μου χλωμά, που σας επήραν σε κήπους μακρινούς να σας φυτέψουν… Βιολέτες κι ανεμώνες, ξεχασμένες 5 στα ξένα που πεθαίνετε παρτέρια, κρατώντας, αργυρή δροσοσταλίδα, βαθιά σας την ελπίδα της πατρίδας… Χτυπιούνται, πληγωμένες πεταλούδες, στο χώμα σας οι θύμησες κι οι πόθοι. 10 Το φως, που κατεβαίνει, της ημέρας, κι απλώνεται γλυκύτατο και παίζει μ’ όλα τριγύρω τ’ άλλα λουλουδάκια, περνάει από κοντά σας και δε βλέπει τον πόνο σας ωραίο, για να χαϊδέψει 15 τα πορφυρά θρηνητικά μαλλιά σας. Ειδυλλιακές οι νύχτες σάς σκεπάζουν, κι η καλοσύνη αν χύνεται των άστρων, ταπεινοί καθώς είστε, δε σας φτάνει. Ολούθε πνέει, σα λίβας, των ανθρώπων 20 η τόση μοχθηρία και σας μαραίνει, ανθάκια μου χλωμά, που σας επήραν σε κήπους μακρινούς να σας φυτέψουν.