Ανεμόσκαλα
Συμφραστικοί Πίνακες Λέξεων για Μείζονες Νεοέλληνες Ποιητές
Σκαρφαλώνοντας λέξεις όπως μιαν ανεμόσκαλα. Γιώργος Σεφέρης, «“Νότες” για ένα ποίημα» (ΤΕΤΡΑΔΙΟ ΓΥΜΝΑΣΜΑΤΩΝ, Β΄)
Οι Στίχοι μου
Δικά μου οι Στίχοι, απ’ το αίμα μου, παιδιά. Μιλούνε, μα τα λόγια σαν κομμάτια τα δίνω από την ίδια μου καρδιά, σα δάκρυα τους τα δίνω από τα μάτια. 5 Πηγαίνουν με χαμόγελο πικρό, αφού τη ζωήν ανιστορίζω τόσο. Ήλιο και μέρα και ήλιο τους φορώ, ζώνη ναν τα ’χουν όταν θα νυχτώσω. Τον ουρανόν ορίζουνε, τη γη. 10 Όμως ρωτιούνται ακόμα σαν τί λείπει και πλήττουνε και λιώνουν πάντα οι γιοι μητέρα που γνωρίσανε τη Λύπη. Το γέλιο του απαλότερου σκοπού, το πάθος μάταια χύνω του φλαούτου· 15 είμαι γι’ αυτούς ανίδεος ρήγας που έχασε την αγάπη του λαού του. Και ρεύουνε και σβήνουν και ποτέ δεν παύουνε σιγά σιγά να κλαίνε. Αλλού κοιτώντας διάβαινε, Θνητέ· 20 Λήθη, το πλοίο σου φέρε μου να πλένε. |
