Επήρες πια τα μάτια σου κι έφυγες σε μιαν άκρη. Όλα τώρα σε λησμονούν εκεί παραριχτή, και πού να πέσει, αναρωτάς, το τελευταίο σου δάκρυ και ποιός να το δεχτεί.

5 Α! σε λυγίζει το φρικτό βάρος αγώνα τόσου, απλώνοντας το χέρι σου ένα στήριγμα ζητάς, στέκεις για λίγο ελπίζοντας, κρύβεις το πρόσωπό σου, έπειτα ξεκινάς.

Και πώς πηγαίνεις, ω αδερφή ψυχή, με τη συγνώμη, 10 με την αγάπη δίνοντας πίσω κάθε πληγή! Και πού πηγαίνεις έτσι, αφού σου εκλείστηκαν οι δρόμοι σε ολόκληρη τη γη;

Ιδέ, χορεύει γύρω σου του κόσμου η αυταπάτη, σμίγουνε χείλη, και σπονδές υψώνονται, γελούν. 15 Εσύ πεθαίνεις. Και από πριν —ως να ’σαι πια φευγάτη— όλοι σε λησμονούν.

Χαίρε! Τη ζωή δεν έζησες παρά μες στα όνειρά σου. Γι’ αυτό παρόμοιο σου άξιζε τέλος, ωραία ψυχή. Ήρθε σαν αποθέωση, γίνεται σα χαρά σου 20 πρώτη και μοναχή.