Θυμήσου, όταν η Χαραυγή στον Ήλιο δειλιασμένη ανοίγει το αιθερόχτιστο, το μάγο της παλάτι· θυμού, την ώρα που η νυχτιά διαβαίνει σκεπασμένη με τον πυκνό τον πέπλο της ονείρατα γιομάτη· 5 όσες φορές θα κάθεσαι μονάχη στο μπαλκόνι τα βράδια που θ’ ακούγεται μόνο η φωνή του γκιόνη, κάποια μουρμούρα μακρινή θα ξεψυχάει στ’ αφτί σου και θε ν’ ακούς κάποια φωνή που θα σου λέει: «Θυμήσου».

Θυμήσου με, ομορφούλα μου, κι όντας κακά δαιμόνια 10 εκεί μακριά στην ξενιτιά θα ’ρθούν να με πεθάνουν, όντας οι λύπες οι άπαυτες, οι στέρησες, τα χρόνια, την ξέχειλη από Σένανε καρδιά μου θα μαράνουν. Θυμήσου κείνες τις στιγμές που μου ’σφιγγες το χέρι και την καρδιά μου ξέσφιγγες. Το χέρι σου, ποιός ξέρει 15 αν θα το πιάσω πια ποτές; Ω, χύνε στη μορφή σου κάποια λαμπράδα σα θ’ ακούς από ψηλά: «Θυμήσου!»

Θυμήσου με, θυμήσου με, σαν κάτω από το χώμα θρυμματισμένη κοιμηθεί δίχως ζωή η καρδιά μου· θυμήσου με, μικρούλα μου, και θρήνησέ με ακόμα 20 όντας στον τόπο που θα μπουν τα δόλια κόκαλά μου φυτρώσει κάποιο λούλουδο. Την ύστερη πνοή μου θα τη ρουφήξεις, συ μικρή, κι η αθάνατη ψυχή μου θα ’ρθεί σιμά σου σαν πιστή κι αχώριστη αδελφή σου. Άκου στη νύχτα μια φωνή σα βογκητό: «Θυμήσου».