Ανεμόσκαλα
Συμφραστικοί Πίνακες Λέξεων για Μείζονες Νεοέλληνες Ποιητές
Σκαρφαλώνοντας λέξεις όπως μιαν ανεμόσκαλα. Γιώργος Σεφέρης, «“Νότες” για ένα ποίημα» (ΤΕΤΡΑΔΙΟ ΓΥΜΝΑΣΜΑΤΩΝ, Β΄)
Χινοπωρινό
Κι ακλούθησα ολομόναχος τη στράτα που κάποια μέρα εβάδισες μαζί μου το χέρι μου κρατώντας, μαυρομάτα. Θυμάμαι. Τότε μια άφταστη λαμπράδα 5 πλημμύριζε τη φύση. Κι η ψυχή μου λουζόταν σε μια ανείπωτη ομορφάδα. Της άνοιξης μας μέθυσαν τα κάλλη, και μια στιγμή αλησμόνητη, καλή μου, σ’ αιστάνθηκα μες στη θερμή μου αγκάλη. 10 Και τώρα… Τώρα —αλί!— σαν αντικρίζω τον τόπο ’που η χαρά μου, ’που η ζωή μου εθάφτηκε, απ’ τον πόνο μου δακρύζω. Κιτρίνισε το γνώριμο πλατάνι, τα γιασεμιά μαράθηκαν, μικρή μου, 15 που σου ’πλεκαν το αιθέρινο στεφάνι. Και τα πουλάκια ακόμα —συφορά μου!— που αφουγκραστήκαν τότε το φιλί μου χαθήκανε μαζί με τα όνειρά μου. |
