Μαύρη νυχτιά. Αντιλαλούν οι λαγκαδιές, τα βράχια, ένα τραγούδι θλιβερό απλώνεται ώς πέρα και τρομαγμένα γέρνουνε τα κίτρινα τα στάχυα. Θρηνεί του τσοπανόπουλου η γέρικη φλογέρα.

5 Το κάθε τι βουβάθηκε. Και των δενδρών τα φύλλα, που τα χαϊδεύει απαλά κάθε πνοή τ’ αγέρα, αργοκινούνται —τα ’πιασε, θαρρείς, ανατριχίλα. Θρηνεί του τσοπανόπουλου η γέρικη φλογέρα.

Μα ξάφνου εσκορπίστηκε χαρούμενο τραγούδι. 10 Το φεγγαράκι έλαμψε —θαρρείς πως είναι μέρα— κι έχυσ’ αιθέρια ευωδιά το κάθε ’να λουλούδι. Με χαρωπό παίζει σκοπό η άστατη φλογέρα.

Ω, τί τραγούδι θεϊκό, ολόγεμο ελπίδες! Ολόφωτη, ολόλαμπρη προβάλλει, χρυσοφτέρα, 15 καταστόλιστη η χαρά με γελαστές αχτίδες. Με χαρωπό παίζει σκοπό η άστατη φλογέρα.

Για μια στιγμή ακούστηκε, της δυστυχιάς σημάδι, του γκιόνη η πένθιμη λαλιά, άγρια σαν φοβέρα, και η χαρά εχάθηκε στης νύχτας το σκοτάδι. 20 Από το φόβο σώπασε η δόλια η φλογέρα.