Είμαι σαν κάποιο βασιλιά σε μια σκοτεινή χώρα, πλούσιον, αλλά χωρίς ισχύ, νέον, αλλά από τώρα γέρο, που τους παιδαγωγούς φεύγει, περιφρονεί, και την ανία του να διώξει ματαιοπονεί 5 μ’ όσες μπαλάντες απαγγέλλει ο γελωτοποιός του. Τίποτε δε φαιδρύνει πια το μέτωπο του αρρώστου, ούτε οι κυρίες ημίγυμνες, που είν’ έτοιμες να πουν, αν το θελήσει, πως πολύ πολύ τον αγαπούν, ούτε η αγέλη των σκυλιών, οι ιέρακες, το κυνήγι, 10 ούτε ο λαός, προστρέχοντας, η πόρτα όταν ανοίγει. Γίνεται μνήμα το βαρύ κρεβάτι του, κι αυτός, χωρίς ένα χαμόγελο, σέρνεται σκελετός. Χρυσάφι κι αν του φτιάνουν οι σοφοί, δε θα μπορέσουν το σαπισμένο τού είναι του στοιχείο ν’ αφαιρέσουν, 15 και με τα αιμάτινα λουτρά, τέχνη ρωμαϊκή, ιδιοτροπία των ισχυρών τότε γεροντική, να δώσουνε θερμότητα σ’ αυτό το πτώμα που έχει μόνο της Λήθης το νερό στις φλέβες του και τρέχει.