Ποιά θέληση θεού μας κυβερνάει, ποιά μοίρα τραγική κρατάει το νήμα των άδειων ημερών που τώρα ζούμε σαν από μια κακή, παλιά συνήθεια;

5 Πριν φτάσουμε στη μέση αυτού του δρόμου, εχάσαμε τη χρυσή πανοπλία, και μόνο το μεγάλο ερώτημά μας ολοένα πιο σφιχτά μας περιβάλλει.

Χωρίς πίστη κι αγάπη, χωρίς έρμα, 10 εγίναμε το λάφυρο του ανέμου που αναστρέφει το πέλαγος. Θα βρούμε τουλάχιστον το βυθό της αβύσσου;

Οι άνθρωποι φεύγουν, ή, όταν πλησιάζουν, στέκουν για λίγο πάνω μας, ακούνε 15 στην έρημη βοή, μάταιη και κούφια σα να χτυπούν το πόδι σε μια στέρνα.

Κοιτάζουνε με φόβο, με απορία, έπειτα φεύγουν πάλι στους αγώνες, και μόνο το συναίσθημα κρατούνε 20 του μακρινού, αόριστου κινδύνου.

Είναι κάτι φριχτές ανταποδόσεις. Είναι στον ουρανό μια σιδερένια, μια μεγάλη πυγμή, που δε συντρίβει, μα τιμωρεί, κι αδιάκοπα πιέζει.