Θά ’ρθουν όλες μια μέρα, και γύρω μου θα καθίσουν βαθιά λυπημένες. Φοβισμένα σπουργίτια τα μάτια τους, θα πετούνε στην κάμαρα μέσα. 5 Ωχρά χέρια θα σβήνουν στο σύθαμπο και θανάσιμα χείλη θα τρέμουν.

«Αδελφέ» θα μου πουν «δέντρα φεύγουνε μες στη θύελλα, και πια δε μπορούμε, δεν ορίζουμε πια το ταξίδι μας. 10 Ένα θάνατο πάρε και δώσε. Εμείς, κοίτα, στα πόδια σου αφήνουμε, συναγμένο από χρόνια, το δάκρυ.

»Τα χρυσά πού ’ναι τώρα φθινόπωρα, πού τα θεία καλοκαίρια στα δάση; 15 Πού οι νυχτιές με τον άπειρον, έναστρο ουρανό, τα τραγούδια στο κύμα; Όταν πίσω και πέρα μακραίνανε, πού να επήγαν χωριά, πολιτείες;

»Οι θεοί μάς εγέλασαν, οι άνθρωποι, 20 κι ήρθαμε όλες απόψε κοντά σου, γιατί πια την ελπίδα δεν άξιζε το σκληρό μας, αβέβαιο ταξίδι. Σα φιλί, σαν εκείνα που αλλάζαμε, ένα θάνατο πάρε και δώσε.»

25 Θα τελειώσουν. Επάνω μου γέρνοντας θ’ απομείνουν βουβές, μυροφόρες. Ολοένα στην ήσυχη κάμαρα θα βραδιάζει, και μήτε θα βλέπω τα μεγάλα σαν έκπληκτα μάτια τους 30 που γεμίζανε φως τη ζωή μου…