Φθινόπωρο είναι, βρέχει, νά, και ο χρόνος όλο σβήνει! Η νιότη σβήνει, σβήνεις, ω προσπάθεια ευγενική, που μόνο εσέ θα σκέφτομαι πεθαίνοντας, σεμνή προσπάθεια: να περάσουμε, και το Έργο μας να μείνει.

5 Αχ! πάει κι αυτή που μ’ έθρεφεν ελπίδα η πιο μεγάλη· μάταιο σαν άλλα ονείρατα, τ’ όνειρο πάει κι αυτό. Όλα περνούν, οι πόθοι μας περνούνε, το βουητό, χάνεται, ώσπου διαβαίνουμε κι εμείς για νά ’ρθουν άλλοι.

Γιρλάντα η δόξα, που άφησαν κάτι γιορτές φευγάτες. 10 Μόνο πικρία μένει, κανείς όταν ονειρευτεί πολύ να μην επέθαινε και λίγο να σωθεί και κάπως ναν τον αγαπούν χρόνοι, καιροί διαβάτες!

Αλίμονο! Με ρόδο τον εαυτό μου παρομοιάζω, με ρόδο που μαραίνεται και γίνεται χλωμό! 15 Το αίμα δεν τρέχει· θα ’λεγε κανείς πως φυλλορροώ… Κι αφού πια τώρα ενύχτωσε — για θάνατο νυστάζω!