Ανεμόσκαλα
Συμφραστικοί Πίνακες Λέξεων για Μείζονες Νεοέλληνες Ποιητές
Σκαρφαλώνοντας λέξεις όπως μιαν ανεμόσκαλα. Γιώργος Σεφέρης, «“Νότες” για ένα ποίημα» (ΤΕΤΡΑΔΙΟ ΓΥΜΝΑΣΜΑΤΩΝ, Β΄)
Μοναξιά
Μεσάνυχτα, και λείπετε, αδερφούλες μου. Σαλεύει θλιβερό το κυπαρίσσι. Τις κάμαρες θ’ ανοίξω που στοιχειώσανε, τ’ αγέρι κι η νυχτιά ναν τις γιομίσει. 5 Άνε με πάρει ο ύπνος, μέσα στ’ όνειρο θα ’ρθεί κάποια από σας να με ξυπνήσει. Πού πήγατε, αδερφούλες μου, κι απόμεινα μονάχη μες στο σπίτι μας και ξένη; Στην άρπα, που ενοστάλγησε τα δάχτυλα, 10 η αράχνη τον καημό μου τον υφαίνει. Τα χέρια μου, όπως δένω κι όπως θλίβομαι, με βλέπει αντίκρυ ο σκύλος και σωπαίνει. Τί να ’φταιξα και ασπρίζουν στο τρισκόταδο, σαν τάφοι, τ’ αδειανά σας τα κρεβάτια; 15 Ποτέ του γυρισμού το γλυκοτράγουδο, ποτέ δε θαν το πουν τα σκαλοπάτια; Πώς ξεχειλά σε δάκρυον, αδερφούλες μου, η αγάπη στα μεγάλα μου τα μάτια! |
