Ανεμόσκαλα
Συμφραστικοί Πίνακες Λέξεων για Μείζονες Νεοέλληνες Ποιητές
Σκαρφαλώνοντας λέξεις όπως μιαν ανεμόσκαλα. Γιώργος Σεφέρης, «“Νότες” για ένα ποίημα» (ΤΕΤΡΑΔΙΟ ΓΥΜΝΑΣΜΑΤΩΝ, Β΄)
Εις το λεύκωμα της κυρίας Ο. Μ.
Μ’ αρέσει μες στην άβυσσο του μαύρου του ματιού σου να βλέπω το κυμάτισμα, Κυρά, του λογισμού σου, και να ξανοίγω, Ουράνω μου, μες στο βαθύ σκοτάδι, που πλημμυρεί την κόρη σου, το φλογερόν τον Άδη, 5 πὄκαψε αμέτρητες καρδιές… Μ’ αγάπη σε θωρούσα… Κι εκεί που παραμόνευα, κι εκεί που καρτερούσα μην απ’ εκείνη τη νυχτιά προβάλει καμιά αχτίδα, βαθιά βαθιά, κατάβαθα, μου φάνηκε πως είδα απελπισμένη μια ψυχή στο μελανό σου κύμα 10 να παραδέρνει ανήσυχη, σα ζωντανός στο μνήμα. Κι όταν εζήτησα να ιδώ ποιός πνίγεται, Κυρά μου, στον κάτω κόσμο, εγνώρισα με τρόμο τη θωριά μου. Νοέμβριος 1875 *
|
