Τώρα, π’ ανθίζ’ η κυκλαμιά και κάθε σπόρο πὄχει κρυφό κρεβάτι μες στη γη, ξυπνά το πρωτοβρόχι, που, πριν αρχίσουν οι χιονιές, η πάχνη, τ’ αγριοκαίρι, ξεγελασμένα τα κλαριά με τη στερνή γλυκάδα, 5 π’ ολόγυρά του, φεύγοντας, σκορπά το καλοκαίρι, στολίζονται με μυρωδιές, μ’ ανθούς, με πρασινάδα, τώρα, παιδί μου, εζήλεψες το στείρο το σκοτάδι, του τάφου τα στολίσματα, την ερημιά, τον Άδη!

Μοσχοβολά η αλιφασκιά, μικρή μου Ναθαλούλα, 10 τα ρείκη, οι δάφνες, οι μυρτιές ποτίζονται δροσούλα και τον αγέρα πλημμυρούν με την αναπνοή τους. Στον ήλιο του φθινόπωρου, σα ζωντανά λουλούδια, οι καλογιάννοι χαίρονται. Με τη γλυκιά φωνή τους στο βάτο π’ ακουρμαίνεται λαλούν τα στεφανούδια 15 τα βάσανα της ξενιτιάς… Κι εσύ στο γέροντά σου στέλνεις παιδί μου, ανέλπιστα τα νεκρολίβανά σου;

Στον πολυτάραχο γιαλό του κόσμου μιαν ημέρα διαβάτης ανυπόμονος περνά σαν τον αγέρα. Το πάτημά του εφάνηκε στον άμμο μιαν αυγή· 20 άγριο το κύμα πέρασε τη νύχτα και το σβει… *