Ανεμόσκαλα
Συμφραστικοί Πίνακες Λέξεων για Μείζονες Νεοέλληνες Ποιητές
Σκαρφαλώνοντας λέξεις όπως μιαν ανεμόσκαλα. Γιώργος Σεφέρης, «“Νότες” για ένα ποίημα» (ΤΕΤΡΑΔΙΟ ΓΥΜΝΑΣΜΑΤΩΝ, Β΄)
[Το παράπονο της Μαρίας]
[1]«Εκειός που ακούει και τη δροσιά που στάει βλέπει τα βάσανά μου και βογκάει.» [2]«Βλέπεις τούτους τους τάφους; Καμιά μέρα εδώ μέσα και συ θε να κοιμάσαι, έως όπου από ψηλά θέλει βουίσει η σάλπιγγα η στερνή να σε ξυπνήσει.» [3]«Και δε σ’ είδα ποτέ δάκρυα να χύσεις, παρά λίγη στιγμή πριν μ’ ατιμήσεις.» [4]«Τρέχω και κάνω στο δεξί της χέρι αιματώδη σταυρό μ’ ένα μαχαίρι.» [5]«Κι όταν ακούω ξένο παιδί κοντά μου α, να λέει, μου σχίζεται η καρδιά μου.» [6]«Να γελά και να κλαίει και να κοιμάται.» [7]«Αλλά πάντα στην έρημη την κλίνη, πάντα θανάτοι, δυστυχιές και θρήνοι.» [8]«Τραβάω συλλογισμένη όλη τη μέρα, κι έπειτ’ απ’ το φαρμακισμένο δείπνο γιομάτο μαύρα ονείρατα τον ύπνο.» |
