Του ποιητού ιερό, τίμιο καλαμάρι, που από μέσα σου ένας κόσμος βγαίνει, κάθε μορφή κοντά σ’ εσένα σαν πηγαίνει, γυρίζει με μια κάποια νέα χάρι. 5 Πού ηύρε η μελάνη σου τα μυθικά τα πλούτη! Κάθε κόμπος της, εις το χαρτί σαν στάζει, ένα διαμάντι περισσότερο μας βάζει μέσα στης φαντασίας τα διαμαντικά.

Τα λόγια ποιός σε δίδαξε οπού στην μέση 10 ρίχνεις του κόσμου, και μας ενθουσιάζουν· και των παιδιών μας τα παιδιά θα τα διαβάζουν με την ιδία συγκίνησι και ζέσι.

Αυτά τα λόγια πού τα βρήκες που στ’ αφτιά μας ενώ ηχούν σαν πρωτοακουσμένα, 15 όμως δεν φαίνονται και όλως διόλου ξένα — σ’ άλλη ζωή θα τα ’ξερε η καρδιά μας.

Η πένα όπου βρέχεις, ωσάν δείκτης μοιάζει που στο ρολόγι της ψυχής γυρίζει. Των αισθημάτων τα λεπτά μετρά κι ορίζει, 20 τες ώρες της ψυχής μετρά κι αλλάζει.

Του ποιητού ιερό, τίμιο καλαμάρι, που απ’ την μελάνη σου ένας κόσμος βγαίνει — μ’ έρχεται τώρα εις το νου πόσος θα μένει κόσμος χαμένος μέσα σου, σαν πάρει 25 τον ποιητή μια νύκτα ο ύπνος ο βαθύς. Τα λόγια θα ’ναι πάντα εκεί· αλλά ποιό ξένο χέρι θα ημπορέσει να τα βρει να μας τα φέρει! Εσύ, πιστό στον ποιητή, θα τ’ αρνηθείς.