Ότε το δίκαιον λύσεως αμοιρεί, ότε η κρίσις των ανθρώπων απορεί και ανωτέρας αρωγής και φώτων χρήζει, οι δικασταί σιγώσιν ασθενείς, μικροί, 5 κι η ευσπλαχνία των Θεών αποφασίζει.

Εις τους δημότας Αθηνών είπ’ η Παλλάς· «Το δικαστήριόν σας ίδρυσα. Ελλάς ή άλλη πόλις ενδοξότερον ποτέ δεν θέλει αποκτήσει. Άνδρες δικασταί, 10 φανείτ’ αντάξιοι αυτού. Ανοίκεια πάθη απαρνηθείτε. Επιείκεια το δίκαιον να συνοδεύει. Αυστηρά αν είν’ η κρίσις σας, ας είναι καθαρά επίσης — ως αδάμας άσπιλος, αγνή. 15 Το έργον σας εις τ’ αγαθά και ευγενή να είναι οδηγία, και διοίκησις σώφρων. Ουδέποτε μωρά εκδίκησις».

Απήντησαν εν συγκινήσει οι αστοί· «Ω δέσποινα, ο νους ημών αδυνατεί 20 ευγνωμοσύνης φόρον ν’ εύρει επαρκή εις την λαμπράν ευεργεσίαν».

Η γλαυκή τους οφθαλμούς θεά απήντησε· «Θνητοί, το Θείον εξ υμών μισθόν δεν απαιτεί. Ενάρετοι και αμερόληπτοι εστέ· 25 τούτο μ’ αρκεί. Εξάλλου, άνδρες δικασταί, ψήφου μιας εφύλαξα δικαίωμα».

Είπον οι δικασταί· «Εις το στερέωμα το αστερόεν ζώσα, παρ’ ημίν, Θεά, ενταύθα πώς ψηφίσεις;»

«Μη σας ανιά 30 η απορία αύτη. Εγκρατής ειμί εν τω ψηφίζειν. Αλλ’ αν ευρεθεί στιγμή καθ’ ήν διαιρεθείτ’ εις δύο σώματα, οι μεν υπέρ, οι δε κατά, τα δώματα χωρίς ν’ αφήσω τ’ ουρανού, υμείς αυτοί 35 την ψήφον μου θα χρησιμεύετε. Αστοί, εις τον κατηγορούμενον επιθυμώ πάντοτε να χαρίζηται. Εν τω θυμώ της Αθηνάς σας η συγχώρησις οικεί μεγάλη, ατερμάτιστος, προγονική, 40 ένστικτον εκ της Μήτιδος, η κορωνίς σοφίας υπερτάτης εν τοις ουρανοίς».