Δεν καταδέχονταν η Κρατησίκλεια ο κόσμος να την δει να κλαίει και να θρηνεί· και μεγαλοπρεπής εβάδιζε και σιωπηλή. Τίποτε δεν απόδειχνε η ατάραχη μορφή της 5 απ’ τον καημό και τα τυράννια της. Μα όσο και να ’ναι, μια στιγμή δεν βάσταξε· και πριν στο άθλιο πλοίο μπει να πάει στην Αλεξάνδρεια, πήρε τον υιό της στον ναό του Ποσειδώνος, και μόνοι σαν βρεθήκαν τον αγκάλιασε 10 και τον ασπάζονταν, «διαλγοῦντα», λέγει ο Πλούταρχος, «καὶ συντεταραγμένον». Όμως ο δυνατός της χαρακτήρ επάσχισε· και συνελθούσα η θαυμασία γυναίκα είπε στον Κλεομένη «Ἄγε, ὦ βασιλεῦ 15 Λακεδαιμονίων, ὅπως, ἐπὰν ἔξω γενώμεθα, μηδεὶς ἶδῃ δακρύοντας ἡμᾶς μηδὲ ἀνάξιόν τι τῆς Σπάρτης ποιοῦντας. Τοῦτο γὰρ ἐφ’ ἡμῖν μόνον· αἱ τύχαι δέ, ὅπως ἂν ὁ δαίμων διδῷ, πάρεισι.»

20 Και μες στο πλοίο μπήκε, πηαίνοντας προς το «διδῷ».