Κλαίει το παλάτι, κλαίει ο βασιλεύς, απαρηγόρητος θρηνεί ο βασιλεύς Ηρώδης, η πολιτεία ολόκληρη κλαίει για τον Αριστόβουλο που έτσι άδικα, τυχαίως πνίχθηκε 5 παίζοντας με τους φίλους του μες στο νερό.

Κι όταν το μάθουνε και στ’ άλλα μέρη, όταν επάνω στην Συρία διαδοθεί, κι από τους Έλληνας πολλοί θα λυπηθούν· όσοι ποιηταί και γλύπται θα πενθήσουν, 10 γιατ’ είχεν ακουσθεί σ’ αυτούς ο Αριστόβουλος, και ποιά τους φαντασία για έφηβο ποτέ έφθασε τέτοιαν εμορφιά σαν του παιδιού αυτού· ποιό άγαλμα θεού αξιώθηκεν η Αντιόχεια σαν το παιδί αυτό του Ισραήλ.

15 Οδύρεται και κλαίει η Πρώτη Πριγκιπέσα· η μάνα του η πιο μεγάλη Εβρέσσα. Οδύρεται και κλαίει η Αλεξάνδρα για την συμφορά.— Μα σαν βρεθεί μονάχη της αλλάζει ο καημός της. Βογκά· φρενιάζει· βρίζει· καταριέται. 20 Πώς την εγέλασαν! Πώς την φενάκισαν! Πώς επιτέλους έγινε ο σκοπός των! Το ρήμαξαν το σπίτι των Ασαμωναίων. Πώς το κατόρθωσε ο κακούργος βασιλεύς· ο δόλιος, ο φαύλος, ο αλιτήριος. 25 Πώς το κατόρθωσε. Τί καταχθόνιο σχέδιο που να μη νιώσει κι η Μαριάμμη τίποτε. Αν ένιωθε η Μαριάμμη, αν υποπτεύονταν, θα ’βρισκε τρόπο το αδέρφι της να σώσει· βασίλισσα είναι τέλος, θα μπορούσε κάτι. 30 Πώς θα θριαμβεύουν τώρα και θα χαίρονται κρυφά οι μοχθηρές εκείνες, Κύπρος και Σαλώμη· οι πρόστυχες γυναίκες Κύπρος και Σαλώμη.— Και να ’ναι ανίσχυρη, κι αναγκασμένη να κάνει που πιστεύει τες ψευτιές των· 35 να μη μπορεί προς τον λαό να πάγει, να βγει και να φωνάξει στους Εβραίους, να πει, να πει πώς έγινε το φονικό.