Α του Ηρώδη του Αττικού τί δόξα είν’ αυτή.

Ο Αλέξανδρος της Σελευκείας, απ’ τους καλούς μας σοφιστάς, φθάνοντας στας Αθήνας να ομιλήσει, βρίσκει την πόλιν άδεια, επειδή ο Ηρώδης 5 ήταν στην εξοχή. Κι η νεολαία όλη τον ακολούθησεν εκεί να τον ακούει. Ο σοφιστής Αλέξανδρος λοιπόν γράφει προς τον Ηρώδη επιστολή, και τον παρακαλεί τους Έλληνας να στείλει. 10 Ο δε λεπτός Ηρώδης απαντά ευθύς, «Έρχομαι με τους Έλληνας μαζί κι εγώ».—

Πόσα παιδιά στην Αλεξάνδρεια τώρα, στην Αντιόχεια, ή στην Βηρυτό (οι ρήτορές του οι αυριανοί που ετοιμάζει ο ελληνισμός), 15 όταν μαζεύονται στα εκλεκτά τραπέζια που πότε η ομιλία είναι για τα ωραία σοφιστικά, και πότε για τα ερωτικά των τα εξαίσια, έξαφν’ αφηρημένα σιωπούν. Άγγιχτα τα ποτήρια αφήνουνε κοντά των, 20 και συλλογίζονται την τύχη του Ηρώδη — ποιός άλλος σοφιστής τ’ αξιώθηκεν αυτά; — κατά πού θέλει και κατά πού κάμνει οι Έλληνες (οι Έλληνες!) να τον ακολουθούν, μήτε να κρίνουν ή να συζητούν, 25 μήτε να εκλέγουν πια, ν’ ακολουθούνε μόνο.