Σ’ εβένινο κρεβάτι στολισμένο με κοραλλένιους αετούς, βαθιά κοιμάται ο Νέρων — ασυνείδητος, ήσυχος, κι ευτυχής· ακμαίος μες στην ευρωστία της σαρκός, 5 και στης νεότητος τ’ ωραίο σφρίγος.

Αλλά στην αίθουσα την αλαβάστρινη που κλείνει των Αηνοβάρβων το αρχαίο λαράριο τί ανήσυχοι που είν’ οι Λάρητές του. Τρέμουν οι σπιτικοί μικροί θεοί, 10 και προσπαθούν τ’ ασήμαντά των σώματα να κρύψουν. Γιατί άκουσαν μια απαίσια βοή, θανάσιμη βοή την σκάλα ν’ ανεβαίνει, βήματα σιδερένια που τραντάζουν τα σκαλιά. Και λιγοθυμισμένοι τώρα οι άθλιοι Λάρητες, 15 μέσα στο βάθος του λαράριου χώνονται, ο ένας τον άλλονα σκουντά και σκουντουφλά, ο ένας μικρός θεός πάνω στον άλλον πέφτει γιατί κατάλαβαν τί είδος βοή είναι τούτη, τα ’νιωσαν πια τα βήματα των Ερινύων.