Στον ήλιο της Ανατολής μες στ’ άχραντά της χέρια πήρε, μεγάλωσεν Εσένα η Πίστη του Κυρίου, δέηση και μέρας και νυχτός, απάνου από τ’ αστέρια το επαγγελμένο Σου όραμα Σταυρός του μαρτυρίου.

5 Ιερή, κι η Αλήθεια κι η Ομορφιά, κι εσύ Αρετή, Τριάδα στον κόσμο δίνει νόημα, την ύπαρξη δικαιώνει, κρίνει, τριπλή, και Παναγιά και Θάλεια και Παλλάδα, το Φαρισαίο δείχνει γυμνό, ψηλά πάει τον Τελώνη.

Ο κυβερνήτης, ο σοφός, ο ήρωας, ο προφήτης 10 και ο λόγος και το πείραμα και η ζυγαριά και η λύρα, νά την η αρχόντισσα ζωή, και σκιάχτρο και μαγνήτης, θαυματουργή στα χέρια της βαστάει της γης τη μοίρα!

Μα δεν της φτάνει της ζωής κυρίαρχη στον αιώνα να ζει, αν το βλέμμα της δεν πάει βαθιά, πέρα από κείνη, 15 πορφυρογέννητη Ψυχή, του ιδανικού κορόνα, των επιγείων καταφρονήτρα υπέρτατη, Αγιοσύνη!

Εσύ δεν άκουες τη φωνή που έλεγε πέρνα! σώσου! θύμα και σώστης, όλα εσύ, και αμνός ο Ποιμενάρχης, και με τη Σμύρνη σου μαζί κι απάνου απ’ το λαό σου 20 και στης ιδέας τους ουρανούς—δεν πέρασες—υπάρχεις.

Όπου καρδιά, όπου φρόνημα, το Γένος, η Εκκλησία και των Ελλήνων οι χοροί και των πιστών τα πλήθη, που προσκυνούμεν, άμωμε, τη θεία δοκιμασία, και το μεταλαβαίνουμε το αίμα σου, όπου εχύθη.

25 Της μοναξιάς ή ονειρευτής, όμοια, ή του Έθνους χτίστης, θα προσκυνάει, και σε βωμό γραμμένο, ένα Μεσσία. Ανοίγονται κι οι εφτά ουρανοί, με μια Δόξα εν Υψίστοις φωνή, γειρτοί μπρος στο βωμό που γράφεται η θυσία.

Τέτοιος βωμός, μακαριστέ, το μνήμα που σου υψώνει 30 και στο χαμό και πάντα ορθή και αχάλαστη η Πατρίδα. Πίστη κι Αγάπη, Ελλάδα, Θεός! Και τρίσβαθο το χιόνι βλάστησης καρπερότερης μας φέρνει την ελπίδα.