Η θεσσαλή νεράιδα που σου χάρισε τ’ όνομά της, ποιός ξέρει! από τα μάγια θα σε μοίρανε τα δικά της.

5 Ανάβρα εσύ δοξοπηγής, ανάμεσα στους αιώνες! Τη δόξα δε μοιράζουν μόνον οι άφταστοι Παρθενώνες.

Θεριά, σαϊτιές, φωτιές, κουρσάροι, πόλεμοι 10 σε ρημάζουν, λαοί την άνομη λύσσα τους επάνω σου δοκιμάζουν.

Σε τραντάζουν, δε σε βουλιάζουν οι όργητες των κλυδώνων, 15 σε θεμελιώνουν τα όπλα των Αλέξαντρων Μακεδόνων.

Πάντα για σε ουρανός γαλάζιος ο Όλυμπος λαμπροφόρος, και πάντα σ’ ευλογεί ασκητής θεοφρούρητος 20 τ’ Αγιονόρος.

Εσένα, ή ρόδα σού γελούν ή αγέλαστα δέρνουν χιόνια, ο ήλιος σου βγαίνει ή γέρνει, θεός πεντάμορφος, παναιώνια.

25 Και πάντα πρωτοστάτης παραστάτης σου θείος οπλίτης, για το μάτωμα τρόμος, για το θρίαμβο Μυροβλήτης.

Ήσουνα, σβεις, ξαναγεννιέσαι, απάτητη 30 τώρ’ ακόμα μια χλόη φυτρώνει από το πατημένο σου νά! το χώμα.

Ο ποιητής που ξαγνάντεψε καλότυχος τη θωριά σου 35 και γεύτηκε σε λίγα σου δαφνόφυλλα τα φιλιά σου,

γονατιστός, για σένα ανάφτει του ύμνου του τη λαμπάδα, και λαχταρά σ’ εσένα ξεσκεπάζοντας 40 την Ελλάδα!