Ανεμόσκαλα
Συμφραστικοί Πίνακες Λέξεων για Μείζονες Νεοέλληνες Ποιητές
Σκαρφαλώνοντας λέξεις όπως μιαν ανεμόσκαλα. Γιώργος Σεφέρης, «“Νότες” για ένα ποίημα» (ΤΕΤΡΑΔΙΟ ΓΥΜΝΑΣΜΑΤΩΝ, Β΄)
Ζάκυνθος
Στην κυρία Μαρία Μινώτου
|
Κάποτε μ’ έφεραν τα κύματα παιδί στη γη που είν’ απ’ ανθούς κι από τραγούδια ηλιοχυμένη, προτού να τη χαρώ στου Κάλβου την ωδή, και πριν την αγαπήσω στη Φαρμακωμένη. 5 Από ένα ψήλωμα, ξεχάνω τ’ όνομά του πια, σα χώρα επαγγελτή ξαγνάντεψα την εξοχή της, του πράσινου μεθύσι και χαροκοπιά, μόσχος τ’ αγέρι της και μόσχος και η πνοή της. Και με νεραϊδοπήρε η χάρη η θρυλική 10 της γης, καθώς παιδί τα πάτησα τα χώματά της· προτού να με φιλήσει η Μούσα η λυρική, με πρωτοχάιδεψεν εκεί η μοσκοβολιά της. Χρόνια περάσαν, απ’ εμπρός μου όμως ποτέ δε χάνω τη στιγμή, καθώς μακριάθε σε πρωτοείδα, 15 στον αταξίδευτο, εσύ τόπε ποθητέ, του Φωσκόλου ακριβή, του Σολωμού η κοιτίδα. (Κι εσύ, ψυχή του ιδανικού, άχραντη αυγή, τα μάτια σου ας κλειστούν, ζακυθινό ροδομπουκέτο κρατώντας, του χαμού το ρέμα να σε πιει, 20 τρελή Οφελία, για του ονείρου τον Αμλέτο). |
