Του δέντρου τα κλαδιά χλωρά, πυκνά, και σα μαυριδερά, μα στ’ ακροκλάδι φέγγει, ω, πώς! χρυσός καρπός.

5 Κάμε την άσπρη σου ποδιά κάτου απ’ του δένδρου τα κλαδιά πως την απλώνεις να δεχτεί, τον άγγιχτο χρυσό καρπό. —Μου φτάνει αυτή.

10 Στου δέντρου τ’ ακροκλάδι εκεί θα πάω, μ’ αλάθευτο σκοπό, να κόψω τον καρπό. Γκρεμοί και ορθές βουνοπλαγιές δειλιάζουν πόδια και καρδιές, 15 εκεί, στο κορφοβούνι εκεί, χιλιάζ’ η ζωή.

Στάσου στο πλάι μου, και χωρίς να ειπείς Ανέβα θα με ιδείς να μου ταράζει το κορμί 20 σαν αϊτοφτέρουγη μια ορμή. Μόνο, το χέρι σου απλωτό. Μου φτάνει αυτό.

Δράκοντας (όπου δυο βουνά γέρνουν, φιλιούνται, ούτε περνά 25 πουλιού απ’ τη μέση τους φτερό), φυλάει τ’ αθάνατο νερό.

Κάμε πως ήρθες, πως κρατάς ένα ποτήρι, όποιο, και πας μια δίψα για να σβήσεις, ω! 30 —Δώσ’ το ποτήρι, θα σου ειπώ, μου φτάνει αυτό.

Τον ήρωα μια και τον ποιητή χάρη γεννάει. Σταυραδερφοί. Η λύρα και η παλικαριά 35 μαγίστρες είναι στα θεριά, Θεού δύναμη, όταν τις κινά, μετατοπίζουν και βουνά.

Τίποτε μπρος στο λογισμό που είν’ όνειρο, του κόσμου αρχή, 40 δεν τον αλλάζει τον καιρό. Δώσ’ το ποτήρι σου, ψυχή, πάω για τ’ αθάνατο νερό.

Κατάβαθα μέσα μου, ω νά! μια σκέψη κρύβω, μια Αθηνά, 45 που δε μπορεί, κι ας το ποθεί, να γεννηθεί.

Βοήθα με, αγνάντια μου, ψυχή, με τη θωριά σου μοναχή, γελαστή, αγέλαστη, καθώς 50 προβάλλεις πάντα, στάσου, φως, με τη θωριά σου, αμίλητη· μου φτάνει αυτή!

Με της θωριάς σου τη χτυπιά και η σκέψη μου στον ήλιο πια 55 μέσ’ απ’ τα τρίσβαθα ενός νου μπορεί στα πλάτια τ’ ουρανού ν’ ανακαλύψει για τη γη καινούρια μια φωτοπηγή.