Μακαρισμένη η νύχτα που την έφερε στ’ όνειρό μου. Αλαφροπερπατούσε κι εκείνη όνειρο στο πλευρό μου.

5 Και φάνταζε, καθώς φαντάζει, ασύγκριτη, και στον ξύπνο. Στο πλάι μου πλούσιο προσφερτό του αχόρταγου ματιού δείπνο.

Η γη, θαρρείς, ερωτικά τη χόρευε 10 που πατούσε· και, αφτέρωτη, μια δύναμη την έσπρωχνε και πετούσε.

Και ήτανε χέρσα και άνανθα τα χώματα· πέτρες, λάκκοι 15 που το κάνουν βαρύ το διάβα, σκόνταμμα και φαρμάκι.

Το φόρεμά της το ’λεγε κι ας το ’κρυβε το κορμί της. Της γύμνιας δυνατός και στον κρυψώνα της 20 ο μαγνήτης.

Γραφτή. Κεφάλι ξέσκεπο, και σκιάδι του τα μαλλιά της. Ας μην κρατούσε κρίνο· θά ηταν ο άγγελος πρωτοστάτης.—

25 Μα νά! Μπροστά μας απλωτός καλόστρωτος πλατύς δρόμος για μας, ποιός ξέρει, ποιάς καλοπροαίρετης μοίρας νόμος!

Μα εμείς αντί να δράξουμε ευλογώντας την 30 τέτοια χάρη, απ’ την κακοτοπιά δαρτό λυτρώνοντας το ποδάρι,

σταθήκαμε· και πίσω μας γυρίζαμε πλάνα μάτια 35 σε μιας θάλασσας πέρα τα φουσκώματα και τα πλάτια,

σε μιας θάλασσας πίσω μας ολόμακρα την εικόνα, στη Σειρήνα τη θάλασσα, στη θάλασσα 40 τη Γοργόνα,

στην πηγή, στην πατρίδα μιας αχάλαστης ζωής μας πρώτης που και μακριάθε πώς το λαχταρίζαμε το βουητό της!

45 Σε μιας θάλασσας πίσω μας καρφώσαμε νου και μάτια, σα να τα ’χαμε αφήσει εκεί του πόθου μας τα παλάτια,

στα νερά τα παλάτια τα ονειρόχτιστα 50 που αφροχέρες του νερού και του αέρα εκεί τα υψώσανε θυγατέρες.

Γολέτες λευκοφόρες εκεί αρμένιζαν, σε βαπόρια, 55 βάρκες λάγνα κολλούσανε, παράδερναν άλλες χώρια.

Και ήταν σα να ’ριχνε ώς εμάς η θάλασσα την ψυχή της μαυλίστρα ηδονική με την ακοίμητη 60 ταραχή της.

Στης θάλασσας τα κήτη σα να θέλαμε και στα φίδια κιντυνεμένα πάντα ν’ αρμονίσουμε ζωής ταξίδια.

65 Και τ’ όνειρο του ονείρου μας ακράταγο σαν το κρίμα μας γύριζε να βρούμε το γαλήνεμα μες στο κύμα.

Όχι στεριάς ασφαλισμένα ξάγναντα 70 και λιμάνια. Σ’ εσάς ερχόμαστε, αγριωπά καλέσματα, ωκεάνια!