Και το φόρεμα είναι δόλωμα, και δένει· ποιά στον αργαλειό της ξωτικιά σ’ το υφαίνει;

Μα ό,τι να φορέσεις, όπως να ντυθείς, με τη θεία της χάρης γύμνια πάντ’ ανθείς.

5 Στο κεφάλι σου όποιο στόλισμα του πρέπει, στέμμα στα μαλλιά σου γίνεται και η σκέπη.

Και όπου πας να γείρεις, πας για το χορό, και το πέδιλο στο πόδι σου φτερό.

Φόρεμα. Στο σώμα το ακριβό χυτό, 10 πώς του μεγαλώνει την τιμή κι αυτό!

Φόρεμα. Και παίρνει κι από το κορμί τους μαγνήτες που είναι του κορμιού οι ρυθμοί.

Φόρεμα. Στο σώμα το ακριβό χυτό, κρυσταλλένια γάστρα στο χλωρό φυτό,

15 θησαυροφυλάχτρα θήκη, όμοια κι αυτή στην ακρίβεια με ό,τι μέσα της κρατεί.

Ξέσκεπο σ’ εσέ ό,τι και ό,τι σκεπαστό, τ’ όραμα είναι που είσαι, το λαχταριστό,

κι άγραφα σ’ εσέ όσα κι όσα ζωγραφιά, 20 ζείτε, ο πόθος ένας, είστε η μια ομορφιά.

Του κορμιού λαμπάδες, του φιδιού γραμμές, από σας θεριεύουν των καημών οι ορμές,

και του ονείρου η νάρκη και του ρεμβασμού· από σας και η δείλια του συλλογισμού.

25 Στο πλασμένο σώμα ντύμα μουσικό, το μετάξι, σάρκα· η σάρκα, αγερικό

φόρεμα· το υφάναν με τα μαγικά ξόρκια τους οι αράχνες και τα ξωτικά.

Μα ό,τι να φορέσεις, όπως να ντυθείς, 30 με τη θεία της χάρης γύμνια πάντ’ ανθείς.

Είσαι, σαν των ύμνων είσαι τον ποιητή. Με τη λέξη ντύνει το άσμα του· κι αυτή

δαμασμένη υπάκουη πάει στα θριαμβικά βρόχια του με τ’ άυλα, με τ’ αρμονικά.

35 Και δουλεύτρα για όλους και στην αγορά, μέσα στο τραγούδι γίνεται κυρά,

και στα μέτρα η μαύρη λάμπει του λυράρη, μάρμαρο, χρυσάφι, και μαργαριτάρι.