Κάτι με δέρνει, κάτι που δεν ξέρω να το καλοειπώ, κάτι που μου κάνει, κάτι που μου φέρνει το δαρμό σκληρότερο.

5 Φοβάμαι. Κάποιος θα πονεί, κάποιος που δε θέλω να πονεί. Φοβάμαι.

Θεέ μου, το θάμα σου κάμε, 10 ψεύτης να βγω, Δαίμονας, πες μου, πλανά με. Καημός μου εγώ!

Ας τον ξαναγναντέψω τον καημό μου, καθώς τον αγνάντευα ιλαρό, 15 χλωμό σαν την αυγούλα που γλυκοχαράζει, μα δίχως με το χλώμιασμα του τρόμου, του τρόμου από τον πόνο που το λογισμό μου θολώνει, αναταράζει, κι είναι μαράζι.

20 Είμαι σαν κάτι να προσμένω κακό, κι απ’ το καρτέρι μου πεθαίνω.

Καημός μου εγώ. Μήπως όλα στον κόσμο τ’ αγαπώ; Γιατί μονάχα ο πόνος μού είναι μισητός; 25 Κανείς δε θέλω να πονεί, ζωή, νους, καρδιά, κορμί, ψυχή, κάτου απ’ τους ουρανούς. Ο πόνος —πώς καρδιοχτυπώ!— της γης και τ’ απορίματα σαν τα τρυπάει ακόμα, και με το πόδι κι ο άνθρωπος όταν πατά ασυλλόγιστος 30 και το σκουλήκι ακόμα που σέρνεται στο χώμα. Και ο πόνος, και ο βρικόλακας του πόνου, ένα βουβό, βαρύ ένα βάσανο μου δίνουν για να το τραβώ.

Κάποιος, α! πονεί, 35 που για να μην πονεί θα ’δινα τη ζωή μου, θα ’δινα της ζωής μου κι όσα χρόνια μου μέλλεται να ζήσω, μονάχα μια στιγμή για να τον αντικρίσω.

40 Κάποιος, ω σαρκωμένη εσύ σ’ άλλο κορμί, η δική μου συμπόνια! Φέρτε τον πάλι προς εμένα, της γλύκας, που όλο ντύνεται την ομορφάδα, γέννα, από το φέγγος του μετώπου ώς τη ροδόασπρη φτέρνα, 45 να με ξανακεράσει το κρασί που ώς χτες μ’ εκέρνα!

Καημός μου εγώ… Κάτι μού λέει πως κάθεται και κλαίει πως κάτι κι άγριο κι άφραστο τα σωθικά του καίει 50 και πως ξεφεύγει του άξαφνα η χειρονομία του ανθρώπου που τον παίρνει απόφαση γοργή λυτρωτική, ο ίδιος με βία να βγει μέσ’ από της ζωής την τρικυμία.

Κάτι με δέρνει, 55 κάτι με λυγίζει σαν κλωνάρι που δε θα ’χει του λουλουδιού τη χάρη, κάτι αξήγητο που μόλις το αισθανθώ, σα να με συνεπαίρνει σε βυθό.