Ανεμόσκαλα
Συμφραστικοί Πίνακες Λέξεων για Μείζονες Νεοέλληνες Ποιητές
Σκαρφαλώνοντας λέξεις όπως μιαν ανεμόσκαλα. Γιώργος Σεφέρης, «“Νότες” για ένα ποίημα» (ΤΕΤΡΑΔΙΟ ΓΥΜΝΑΣΜΑΤΩΝ, Β΄)
Όλα τ’ αηδόνια…
Όλα τ’ αηδόνια, καλή μου, δεν κελαηδούν όμοια· είν’ άλλα που μας χαρίζουν τη γλύκα, σα διαλεχτή, στάλα στάλα, 5 άλλα τη χύνουν περίσσια, τρέλα, φωτιά, ποταμός, γλύκα σα μπάλσαμο του ύπνου, γλύκα ενός γάμου χορός, γλύκα σα γέλιο από χείλια 10 κόρης φιλιά που διψούν γλύκα γητειά της αγάπης, γλύκα νερά που κυλούν, γλύκα δροσιά στο λιοπύρι, γλύκα κρασί που μεθά, 15 γλύκα σα δάκρυα που λιώνουν πέτρα βαριά στην καρδιά, γλύκα σαν ξάφνισμ’ ανθρώπου κρυφό χρυσάφι που βρει… Όλα τ’ αηδόνια, καλή μου, 20 μια δεν τα καίει μουσική. Ξέρω έν’ αηδόνι μια νύχτα μέσα σε πράσινη ερμιά, ξένο, μονάκριβο, ασώπαστο· δεν το ξανάκουσα πια. 25 Νά ηταν αηδόνι σαν τ’ άλλα; Όχι, όχι, τρεις φορές όχι. Δεν κελαηδούσε σαν τ’ άλλα μες στην κρυφούλα του κόχη. Έσπερνε ανείπωτο κάτι 30 μέσα στους άγραφους ήχους, κάτι που απέλπιζε θείους και των Ομήρων τους στίχους. Ήταν τ’ αηδόνι ένα θάμα; Νά ηταν το θάμα η ψυχή μου; 35 Ποιός θα το πει; Δεν είν’ όμοια όλα τ’ αηδόνια, καλή μου! |
