Άλλοτε η γυναίκα Μούσα για να ρίξει και καρδιά και γνώμη τάχα στο ρυθμό, ξέραινε τον πόθο, ψεύτιζε την πλήξη, χλιο νερό από μέσα κύλαε τον καημό.

5 Άγνωμη και ψόφια και κρυφή, στοχάσου! μ’ όλη που της έκαιε φλόγα το κορμί, και της έλεε: Γδύσου, πέσε, φρύαξε, χάσου στ’ ουρανοκατέβατου οίστρου την ορμή!

Η αρχοντιά του πάθους για τα κατακάθια! 10 του έρωτα και η γλώσσα τραύλισμα ραγιά, ή σφιχτοδεμένη με τη χρηστομάθεια· κάθε της εικόνα, φραγκοπαναγιά!

Νύσταζε σε στρώμα χαύνο το τραγούδι που ήτανε ν’ αστράφτει, να βαρυβογκά, 15 ο θυμός του κλάψα από βυζασταρούδι, και γνεψίματα είχε, για φωνή, μουγγά.

Μα η γυναίκα τώρα σήκωσε παντιέρα στου άντρα της το πλάι δε λυγάει σκυφτή, κι όπως αναπνέει του άντρα τον αέρα, 20 τα μεθύσια του άντρα τη μεθούν κι αυτή.

Και η γυναίκα, Μούσα πάλι, βάκχη, φούρια, στρογγυλό από στόμα στρογγυλή λαλιά, στα φιλιά, στα γλέντια, στ’ άνθια, στα παλιούρια, και ξαναγρικιέστε, λεσβικά βιολιά!

25 Και γυμνή, ω γυναίκα, της σαρκός την πύρα, και γυμνή, όπως είσαι τώρα, τραγουδάς, και δαυλί την κάνει τη γυναίκεια λύρα, λες, θα φωτοκάψει το ντουνιά ο Σεβδάς!

Μα η γυναίκα πάντα καθώς είναι Μούσα 30 το τραγούδι του άντρα που ζωογονεί, είναι και της Λύρας αηδονολαλούσα η φωνή του πάθους —κάποτε— η τρανή.

Τον κρυφό καημό της ξέρει πώς να ψάλει και τον πιο δικό της και τον πιο σοφό. 35 Άκερμαν, Βαλμόρη, Νουάγιε, Μπράουνιγκ! Άλλη ποιά, και τρίμμα φτάνει εσέ, Σαπφώ;