Τα ξανθά τριαντάφυλλα που ανθούν, —γοργό διάβα, χάρη αργή, χαρά μεγάλη— και κομμένα που αγκαλιάζονται, μεθούν. Στ’ ανθογυάλι

5 προτού σβήσουν, πριν η αιθέρια χαθεί συνοδεία μες στα πάντα, κύκνεια γίνεται, ξανθή μελωδία:

«Ξανθού κόσμου ονειρεμένου πνοές εμείς 10 και στοιχεία. Ξανθό είν’ άνθισμα δροσάτο μιας στιγμής κι η ευτυχία.

Ξανθή η σκέψη μ’ όποια ευφραίνεται αγνός νους, και το μέλι. 15 Θάμπωμα ξανθό στου οσίου τους ουρανούς είν’ οι αγγέλοι.

Ο ήλιος φωλιάζει στα ξανθά, όπου πάει ξανθά όλα τα γράφει· ξανθό γέλιο και στου κόσμου τ’ αγαθά 20 το χρυσάφι.

Θα το ξέρετ’, εσείς μάτια, γαλανά μάτια ή μαύρα· τα ξανθά μαλλιά στα βάθη σκοτεινά και στη λάβρα

25 της αγάπης, φωτοστέφανοι από μια θεία πατρίδα, δε γεννούν και στην καρδιά και στην ερμιά θεία μια ελπίδα;»

i Τ’ άνθια θα ήβραν —ποιός το ξέρει;— ευγενική ii προσφορά σας, iii μες στα δάχτυλα, τη γλώσσα μυστική, iv τα δικά σας.

v Στου ποιητή, σαββατογέννητου, τ’ αφτιά vi και αρχινά το ξανθό βούισμα και τελειώνει. vii Στην ξανθή σας ο ποιητής την αρχοντιά viii τ’ αφιερώνει.