Ψυχούλα, — υμέναιε καρδιογνώστη, καλώς τη, ανάερη στάλα, ιδέα τρυφή, κρυφή.

5 Κανείς μη βάλει στο νου, μη μάθει στα βάθη μου, ποιό ξημέρωμα τα θολά γελά.

Μέσα μου πόθοι ζούνε, μεθύσια 10 περίσσια. Τάχα είσαι πόθος; Τάχα κι εσύ κρασί;

Πώς με ξαφνίζεις! Τί νά εισαι; Αγάπη; Δρολάπι; 15 Ρόδου μισάνοιχτου αναπνοή το πρωί;

Φτερό; Αχνός; Ίσκιος; Της πίκρας χάπι, Αγάπη, ποιό τ’ όνομά της που δε μπορεί 20 να βρει;

Στο λόγο, σμάλτο, ρυθμό, πορφύρα, ποιά μοίρα σου πάει τη διάφανη φορεσιά, δροσιά;

25 Πώς να σε γράψω; Πού να σε φέρω; δεν ξέρω μες στο τραγούδι, για να σε πω, σκοπό.

Άξιος δεν είναι, ξένος, δικός μας 30 εντός μας ποιά φέξη χάραξε να την πει. Σιωπή.

Καρδιά μου, σώπασε κι εσύ μήπως και ο χτύπος 35 σου την ταράξει και η χαραγή πνιγεί.

Σείσμα πανάλαφρο σε ύπνου κλίνη τη σβήνει όμοια του ονείρου τη φτερωτή 40 γιορτή.

Και μην της ψάλεις ιερή τη χάρη, τροπάρι, μηδέ της λύρας κι εσείς χορδές, ωδές.

45 Μη μας παγώσει του κόσμου κρύο τους δύο. Του κόσμου η λάβρα κι εσύ μακριά! Στη σκιά.

Μουσική μόνο, δέηση, πνιγμένη, 50 να γένει μέσα μου σε ό,τι μ’ εσέ πονεί, φωνή.