Τα διαλεχτά και τ’ ακριβά, όλα μέσα, ο Μολιέρος, του Στράους η αρμονία, του τραγουδιού το καύχημα η Κοντέσα, και με το Στέφαν Γιόργε η Γερμανία,

5 κι ο Αμιέλ, σα να τον είδα, από το σάλο του λογισμού του ακοίμητο δαρμένο, και του Φλομπέρ, του Λόγου το μεγάλο πλάστη, από τους ανόητους ξαναμμένο.

Και ο Βεράρεν, του Ρούμπενς το μεθύσι 10 φερμένο από τον πίνακα στη λύρα, προς τα μεγάλα οι έρωτες, τα μίση για τα μέτρια κι αστόχαστα και στείρα.

(Τα μίση; Ας μην τα ξέρει, ας γονατίζει μπροστά σε βωμούς πάντα η ψυχή λάτρα, 15 πάντα κι η αγάπη απέραντη ας γιομίζει τη λιγοστή ζωή μας τη διαβάτρα).

Και η μουσική και η ποίηση και το χρέος, η Μέλπω, η Λίνα, και τ’ αγαπημένα με τα σοφά, τα σπίτια μας, τα ξένα, 20 και σ’ όλα μέσα ο θλιβερός Ασκραίος,

ο αρχαίος Ασκραίος ο ξαναγεννημένος στους νέους καιρούς· και ο πόθος της πατρίδας, κι εσύ, τιμή στο ανθρώπινο το Γένος, Ρομέν Ρολάν. Η Ελλάδα, ο μάρτυς Ίδας…

25 Της Βενετιάς τα θρυλικά παλάτια, της Δρέσδης οι περίπατοι στα χιόνια, το φως της Νίκαιας, χάιδεμα στα μάτια, και τα νέα σου απάνου απ’ όλα χρόνια στοχαστικά, και αηδόνια και τρηδόνια.