Κόρη της Γης και τ’ Ουρανού, ψηλά στον Ελικώνα σε πρωτοπροσκυνήσαμε, Πολύμνια Μούσα, εικόνα του απέραντου, ακριβότερη και από τα γονικά σου, του αθάνατου και του θνητού χαρά το αγνάντεμά σου. 5 Στον Περμησσό Εσύ λούζεσαι και από της Ιπποκρήνης παίρνεις το αθάνατο νερό και πίνεις το και δίνεις τα θεία φτερά, τη θεία φωνή στον ακριβό καρπό σου, και το νερό, και ό,τι σκληρό και ό,τι αγνό, είδωλό σου. Μούσα, λευκαίνεις, ξεδιψάς και μαύρα βάθη ανοίγεις, 10 ω που ανασταίνεις, Μούσα εσύ και ω Μούσα εσύ που πνίγεις, ω Μούσα της ζωής εσύ και ω Μούσα της Αβύσσου, προφήτισσα και μάγισσα που μόνο απ’ την πνοή σου δύναται κόσμος να χαθεί και πλάση νά βγει νέα Μητέρα και των πλανερών Σειρήνων και του Ορφέα, 15 θυμάσαι; Θεά βασίλισσα στη Σπάρτη εσύ όταν ήσουν, Μούσα, θυσιάζανε σ’ εσέ προτού να πολεμήσουν. Κι εγώ των ύμνων μαχητής και των ρυθμών, ω αγία, γονατιστός τη μυστική προσμένω σου ευλογία, και με των ύμνων φέρνω σου και των ρυθμών τα μάγια 20 τα σφάγια χρυσοστέφανα κι ολόχλωρα τα βάγια. Κόρη της Γης και τ’ Ουρανού και του Παντός κορόνα στον τρισευγενικότατο δυνάμωνέ με αγώνα, και κάνε με να σε γρικώ και πάντοτε και πάλι, χρησμέ, και στα θαμπά του νου και στης ψυχής τη ζάλη. 25 Όμοια στο νυχτοσκόταδο γρικούσαν τη λαλιά σου οι Ελικώνιοι ραψωδοί, πρωτόπλαστα παιδιά σου.