Μου φαίνεται πως ήρθα στη ζωή με δυο λύπες, αξήγητες, αθάνατες, ω θεοί! δυο γύπες.

5 Ο πρώτος γύπας τρώει μου την καρδιά. και προσμένω απ’ τον καιρό με τα ιλαρά παιδιά θλιμμένο

παιδί που ζούσα, ακόμα καρτερώ 10 —θεοφάνια!— μια γυναίκα, το φως και τον αφρό, ουράνια.

Παιδί, κι άσπρισα· τρώει μου το κορμί τ’ όρνιο τ’ άλλο, 15 μελένια πείνα, αφορισμένη ορμή, μεγάλο

κακό, που κάνει σε, άνθρωπε, το νου, την κορόνα, να λες: —Εμένα κράξανε του θεού 20 εικόνα;

Τώρα ένας άλλος —χρόνια μου στερνά που τ’ αηδόνι σώπασε πια της νιότης— γύπας, νά! τριτώνει

25 και τρώει τη σκέψη μου. Είναι ο λογισμός, το μαρτύριο πως ασκέπαστο, ατελείωτο —ω καημός!— το χτίριο,

το χτίριο πως αφήνω, που απαρχής 30 πολεμούσα με τις δύναμες όλες της ψυχής —ω Μούσα—

να υψώσω. Ανάγκη, βία, πώς θα το πεις! Σκληρέ αγώνα, 35 να στήσω δε μ’ αφήνουν, της σκεπής κορόνα,

το θόλο, εντέλεια πνοής, ω! και στα δεσμά, πλάστρας πλάσμα, δόξα χρωμάτων και γραμμών και ασμά- 40 των άσμα!

Το χτίριο· γδύμνια εδώ και χάσμα εκεί, και σαν κάτι και σαν κορμί (για μια ματιά κακή) σακάτη,

45 στο μάτι του καιρού πώς θα δειχτεί; Κι η ομορφιά του; Θα τη σφραγίσει βούλα αδικητή θανάτου;

Στης ζωής βρέθηκα τον παραδαρμό 50 με τρεις λύπες. Μου τρων καρδιά, νου, σάρκα, κάθε αρμό τρεις γύπες.