1.

Ο ΛΟΓΟΣ

Ο Λόγος είμαι ο λυτρωτής. Το μέτωπό σου. Επάνω στο μέτωπό σου φως νοερό σαν αβασίλευτο άστρο. Φτερά. Δεν πρέπει σου ο καημός, το καρδιοχτύπι, πλάνο, νά της γαλήνης η κορφή. Χτίστε το εκεί το κάστρο.

ΤΟ ΠΑΘΟΣ

5 Είμαι το πάθος, η φωτιά που καίει κι όλα τ’ αγιάζει. Κι από τη λύρα πιο ιερό στο μέτωπό σου γύρω φίδια κι αγκάθια σύμπλεξα, στεφάνι. Σου ταιριάζει. Τ’ αμάραντα; Μη βιάζεσαι. Στο μνήμα θα σ’ τα σπείρω.

Η ΑΜΑΔΡΥΑΔΑ

Η Αμαδρυάδα εγώ, η ψυχή. Του ήλιου η λαμπεράδα, 10 του δέντρου ο ίσκιος, τα νερά, τα φτερωτά, δικά μας. Είμαι του δάσους η χλωρή καρδιά, η αμαδρυάδα. Λουλούδια εσείς, αδέρφια μας, τραγούδια εσείς, παιδιά μας.

Ο ΠΟΙΗΤΗΣ

Του Λόγου λυτρωτή, ω κορφή, κι εσύ του πάθους φλόγα, κι εσύ καρδιά, νύφη, ψυχή, τί θέλετε; ας πεθάνω. 15 Ζωή μητέρα φέρνεις μου σιμά τη θεία σου ρώγα να πιω. Του κάκου. Σίδερα με δένουν. Δεν τη φτάνω.

2.

Ο ΛΟΓΟΣ

Βασιλιάς, και δεν πάλεψες, και σαν άπραγη χήρα παραδόθηκες. Σπάραζε. Δε σου πρέπει η κορόνα. Η καρδιά μες στα στήθια σου τρομασμένη τρυγόνα 20 και δισκάρι του ζήτουλα μες στα χέρια σου η λύρα.

ΤΟ ΠΑΘΟΣ

Στο βωμό μου λαμπάδιαζε μια φωτιά τρισμεγάλη, τη ζωή σου καρτέραγε χρυσοστέφανο θύμα, μα δεν ήρθες, και τράβηξες με τα πρόβατα πάλι· δεν τ’ αξίζεις τ’ αμάραντα, σα φοβήθης το μνήμα.

Η ΑΜΑΔΡΥΑΔΑ

25 Μες στο δάσος μού φάνταξες, κρυφέ σάτυρε πλάνε, θεία φωνή, καθώς άγγιζες τη φλογέρα στα χείλη. Τώρα; Κάμπια είσαι, σέρνεσαι. Παν τα μάγια, όλα πάνε με το φως το μαρτιάτικο. Πάω κι εγώ στον Απρίλη.

Ο ΠΟΙΗΤΗΣ

Όλα μέσα στ’ ακάθαρτα ξεσκισμένα ή συντρίμμια, 30 και της σκέψης τ’ αγάλματα και του πόθου η πορφύρα. Ερινύα φιδοπλόκαμη για με η Μούσα Πολύμνια, και μια Λάμια η αγάπη μου κι ένας βρόχος η Μοίρα.