Α΄

Στρατολάτισσα με τους στρατοκόπους το δρόμο όθε διαβείς τον ομορφαίνεις κι όπου σταθείς για τους που αξίζει ανθρώπους κάποια χαρά στον αργαλειό σου υφαίνεις. 5 Να βλέπεις θες από κορφές τους τόπους κι η σκέψη σου είναι πάντα ν’ ανεβαίνεις, κάνεις ρυθμούς ακόμα και τους κόπους, κι ο αέρας σου ή μιλήσεις ή σωπαίνεις, πνέει σαν από της Λιάκουρας τις ράχες 10 να κατεβαίνει, κι έρχεσαι και ως να ’χες έρθει απ’ του Βράχου του αττικού τα ύψη, που όλα ζουν, τρίψαλα, πέτρες, γύψοι, και πας από τα χρόνια σου τα νέα πιο πέρα, αγνή και σκεπτική και ωραία.

Β΄

15 Πιο πέρα; Στ’ άυλα που είν’ από σκοτάδια, που είν’ αβασίλευτα από φως, ποιός ξέρει! Εκείθε από χαράματα, από βράδια, από τον κόσμο, πρόσκαιρο λημέρι, στ’ ασφοδελά περνώντας σε λιβάδια 20 τί ανθό θα σπείρει του χαμού το χέρι; Ποιάς ζωής πας να γιομίσεις πλούσια τ’ άδεια; Θα ξαναβγείς και ποιάς ζωής αστέρι; Ψυχή, πετάς ποιόν έρωτα για νά βρεις, φεγγοβολιά στων Ολυμπίων τα θάμπη; 25 Στα βαθιά ποιάς γης, ποιάς αγκαλιάς μαύρης θ’ αναγαλλιάσει τρώγοντάς σε η κάμπη; Καμάρι της μητέρας, του πατέρα κορόνα — του αδερφού γιορτή, πιο πέρα,

πού πας πιο πέρα; Εδώ ήταν ο ουρανός σου 30 της αθηναίας αστρονυχτιάς ω πούλια, στο πρόσωπό σου το χαμόγελό σου στεφανωτή αττική μορφή με γιούλια του ηλιογερμού· ήταν ένα ο λογισμός σου και τα καλοκαιριάτικα άσπρα φούλια, 35 και στο αστερινό οι έγνοιες μέτωπό σου σαν τα γειρτά λυπητερά ζουμπούλια. Και η Λύρα λέει: —Εδώ που τραγουδώ το κρύο συχνοτρυπάει και τα μεδούλια, και ω! που πυρώνεις, ιέρισσα Εστιάδα 40 για τη χαρά μου και για την Ελλάδα στον άσβηστο βωμό σου τα τραγούδια. Πού πας πιο πέρα; Ο ουρανός σου εδώ.