Ηλιοβασίλεμα έλαμψε, του ονείρου πλάσμα, εμπρός μου, κι είδα την Ηλιογέννητη, το μάγεμα του κόσμου. Δεν ήταν ρήγισσας βλαστός, ταίρι δεν ήταν κράλη, οϊμένα! η φρεσκογέννητη παιδούλα, ένα κοράλλι 5 που της αγάπης πέλαγος τα σπλάχνα της μητέρας τ’ ανάστησαν και το έτρεφε της γης αυτής ο αέρας. Μάγιστροι καβαλάρηδες με χρυσοχάλκινα άτια δέσποινα δεν τη φέρνανε στα μυθικά παλάτια του βασιλιά που έχει λαούς και θησαυρούς και κάστρα, 10 νύφης ντυμένη φόρεμα τον ουρανό με τ’ άστρα. Την Ηλιογέννητη γειρτή στο φέρετρο την είδα, φευγάτο αεροφίλημα, σωμένη αυγής ρανίδα. Πριν φτάσει από το άπλερο κορμί να φέξει ώς πέρα της ομορφιάς η θεία ψυχή σαν άλλου κόσμου ημέρα, 15 απ’ των γονέων τις αγκαλιές ολόανθη προτού φύγει ξαφνικό χέρι απλώνεται και μέσα εκεί την πνίγει! Του σκότους του παντοτινού, του άγνωρου ζόφου χέρι, που εμπρός σου είν’ άκακος ανθός το φονικό μαχαίρι, να ’χεις του νου το ανάθεμα, του ανθρώπου την κατάρα. 20 Δεν είναι κι άλλη πιο σκληρή, πιο αμίλητη τρομάρα για κάθε τι στα Σύμπαντα κι απ’ τ’ άστρο ώς το σκουλήκι σαν την τρομάρα της ζωής, σαν της ζωής τη φρίκη. Μόνο το Τίποτε, άπλαστο, που είν’ έξω από το Χρόνο κι έξω απ’ τον τόπο, οϊμένα! αυτό μακαρισμένο μόνο.